Istorija karatea

Karate je borilačka veština koja vuče korene iz drevnog Japana i kineskih borilačkih sistema. Razvio se na japanskom ostrvu Okinava, gde su meštani kroz vekove usavršavali veštine odbrane bez oružja. Danas je karate jedna od najpopularnijih borilačkih veština u svetu, prepoznata i kao olimpijski sport.

Počeci – Okinava i kineski uticaj

U periodu između 14. i 17. veka, Okinava je imala snažne trgovačke i kulturne veze sa Kinom, čiji su borilački stilovi, poput kung fua, značajno uticali na razvoj lokalnih tehnika. Tokom vladavine dinastije Sho, oružje je bilo zabranjeno, pa su Okinavljani razvili efikasne metode borbe golim rukama, poznate kao "Te" (手), što znači „ruka“.

Kasnije su ove tehnike spojene sa kineskim stilovima borbe, što je dovelo do formiranja tri glavne škole na Okinavi:
Shuri-te – fokusiran na brzinu i snagu
Naha-te – kombinacija tvrdih i mekih tehnika
Tomari-te – balans između preciznosti i kontrole

Modernizacija i širenje karatea

Početkom 20. veka, Gichin Funakoshi (1868–1957), osnivač Shotokan karatea, preneo je karate u Japan i popularizovao ga kroz sportski i edukativni sistem. On je karate prilagodio kao disciplinu za razvoj tela i duha, ne samo kao borilačku veštinu.

Ubrzo su nastali i drugi stilovi karatea, kao što su:
🥋 Goju-Ryu – tvrda i meka kombinacija, osnivač Chojun Miyagi
🥋 Shito-Ryu – brz i precizan stil, osnivač Kenwa Mabuni
🥋 Wado-Ryu – naglasak na izbegavanju sukoba, osnivač Hironori Otsuka

Karate je brzo postao deo japanske kulture i borilačkih umetnosti, a 1950-ih godina se proširio i na Evropu i Ameriku, gde su osnovane prve međunarodne organizacije.